۱۳۸۹ آبان ۲۳, یکشنبه

وصیت نامه دکتر آیت الله زاده شیرازی



به نام خداوند

همه به سوی او برمی­گرديم





خدا را بی­ نهايت سپاس می­گويم که مرا به راهی که دوست داشت هدایتم کرد و هرچه دارم از او دارم]،[ همسری خداشناس و فهيم و فرزندانی که هر يک رايحه­ های عطرانگيز از اصالت­ها از وجودشان برمی­خيزد و اميد بسيار و طمع از خداوند دارم که از هدايتشان بی­نصيبم نفرمايد.

خدا را سپاس و شکر می­گويم که در وجودم توانی قرارداد که بتوانم تا به آخر خدمت به درگاهش کنم و آنچه را که انجام می­دهم همراه با عشقی باشد که وجودم را مالامال کرده است که بی­ترديد از خواست و مرحمت او و چشمه رحمت بی­ نهايت اوسرچشمه می­گيرد.

خدا را شکر می­گويم که عشق به زندگی را در وجودم شعله­ ور ساخته و در عين حال آرزو و تمنای ديدار او را هميشگی و با وجودم عجين کرده است، دو نيرويي که مکمل و لازم و ملزوم يکديگر در زندگی انسانها است و خداوند به بندگانی که دوست دارد عطا می­فرمايند.

پس از خود جز آرزوی سعادت، سلامت و عاقبت خير برای خانواده عزيز و بسيار پرفروغ و دوست­داشتنی­ ام ندارم. تصور می­کنم از خودم از مال دنيا آنقدر باقی می­گذارم که انشاالله بتواند هرکه مدعی طلب از من است تامين کند. همسر عزيز و رضا و حامد و فرزاد گُلم بهرطريق که می­دانند عمل کنند. کاری در زندگيم جز کار خير نکرده­ام و آنرا نعمت و برکتی از سوی خداوند می­دانم که به من ارزانی داشت و حاصل دعای خير پدر و مادر فراموش­ن شدنی­ام می­دانم. تصور نمی­کنم که به کسی بدی کرده­باشم] ،[ يعنی که به خدا قسم هيچگاه قصد و نيت آن را نداشته­ام و اگر موردی باشد که ندانسته عمل کرده­ام ]،[ آرزوی بخشش دارم.



خداحافظ- باقرآيت­اله­زاده­ شيرازی

20/8/1379 تهران

برابر سيزدهم شعبان 1421 هجری